Daar zit ik dan achter de laptop met een gescheurde spier / beknelde zenuw in mijn schouder (iets te fanatiek bewogen) waardoor mijn rechterarm gewoon geen zin meer heeft om wat te doen. Het is blijkbaar tijdelijk en gaat echt wel over maar typen is echt geen lolletje maar ja…afspraak is afspraak en dat plichtsbesef hè….ik zou een blogje schrijven en dat wordt dus een hele korte want ‘enough is enough’. Natuurlijk kan ik Fons vragen nu wat te schrijven maar mijn ‘ego-tje / mijn kop’ zegt dat ik het toch echt zelf moet doen.
En dat toch even snel een BASTA-twistje er aan geven; het zet mij ook in mijn kracht…maar ik weet wel waar ik een streep trek en dus begrens. Dat is mijn interne grenswachter en die heb jij ook. Ken je hem of haar niet?
Stuur me dan geen e-mailtje want typen gaat niet…een beller is sneller.
BASTA,
Jan